از آنجاییکه یکی از شاخصهای پایداری شهرها در قرن حاضر، کاهش استفاده از سوختهای فسیلی و کاهش آلودگی هوا، در جهت افزایش حملونقل عمومی، ارتقاء فعالیت بدنی ساکنان و همچنین سلامت عمومی شهروندان، ترغیب و تشویق به افزایش قابلیت پیادهمداری است، بنابراین موضوع جایگاه سهم عابر پیاده در چند دهۀ اخیر در دستور کار برنامهریزان و مدیران شهری قرارگرفته است تا موجب افزایش کیفیت فضای شهری شده و خود باعث تشویق و ترغیب به افزایش قابلیت پیادهمداری شود. با توجه به اینکه شهرها، بافت کالبدی متجانسی ندارند، بدیهی است که فضاهای مختلف شهری نیز قابلیت پیادهمداری یکسانی نداشته باشند. از این رو شناسایی ویژگیهای فیزیکی محیط انسانساخت اهمیت زیادی در زمینۀ پیادهمدار شدن دارد. از جملۀ این محیط ها در شهر میتوان به محلات مسکونی اشاره کرد. در این پژوهش با انتخاب شهر اندیشه به عنوان محدودۀ مورد مطالعه، ابتدا شاخصهای مربوط به قابلیت پیادهمداری محلات مسکونی شناسایی شده و سپس هر کدام به صورت لایههایی از نقشه درآمده و با استفاده از روش مقایسه دوبهدو (AHP)، وزن مربوط به هر کدام تعیین شده است. در ادامه، برای پهنهبندی و رتبهبندی قابلیت پیادهمداری محلات مسکونی از شاخصهای بینالمللی که در بسیاری از کشورها اعمال شده از جمله تراکم مسکونی، تنوع و اختلاط کاربری، وضعیت خیابانها، جذابیت و زیبایی محیط اطراف، ایمنی و امنیت استفاده شده است. طبق محاسبات صورت گرفته با استفاده از روش AHP مشخص شده است که شاخصهای ایمنی از جرم - امنیت از ترافیک و تراکم مسکونی به ترتیب بیشترین (502/0) و کمترین (032/0) اهمیت نسبی را دارند. مقایسات زوجی بین شاخصهای قابلیت پیادهمداری نشان داده است که محلات مسکونی فاز دو نسبت به دیگر محلات شهر اندیشه از وضعیت مطلوبتری در پیادهمداری بهرهمند است. از طرف دیگر خروجی حاصل از پهنهبندی قابلیت پیادهمداری محلات مسکونی حاکی از این بوده که محلات مسکونی که قابلیت پیادهمداری بالایی دارند، در مجاورت بخش مرکزی شهر و یا در کنار مراکز تجاری که در سطح برخی محلات ساخته شده است قرار دارند. با توجه به یافته ها، محله 29 فاز سه شهر اندیشه با 86 امتیاز، پیادهمدارترین محله بوده است.