در پژوهشهای مرتبط با گردشگری ایران، دینداری ساکنان محلی بهعنوان عاملی مهم در جذب گردشگران شناخته شده است. با توجه به این نکته، پژوهش حاضر درصدد بررسی عوامل مؤثر بر توسعه گردشگری روستایی با توجه به نقش دینداری و تصویر مقصد است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از لحاظ شیوه گردآوری دادهها توصیفی و از نوع پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش گردشگران شهرستان زبرخان در بازه زمانی شش ماه بهار و تابستان سال 96 است. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان 385 گردشگر انتخاب شده است. گردشگران با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدهاند. برای جمعآوری دادههای پژوهش از ابزار پرسشنامه استفاده شد. پایایی پرسشنامه با استفاده از بررسی سازگاری درونی انجام گرفت. روایی پژوهش نیز با بررسی روایی همگرا و واگرا سنجش شد. روایی همگرا با استفاده از میانگین واریانس استخراج شده و روایی واگرا با استفاد+ه از معیار فورنل- لارکر اندازهگیری شدند. برای بررسی اثر تعدیل گری دینداری از رویکرد مقایسه گروهی در مدلسازی معادلات ساختاری با نرمافزار لیزرل استفاده شده است. نتایج نشان داد بدون لحاظ کردن دینداری به عنوان متغیر تعدیلگر؛ جاذبهها، زیرساختها و نحوه برخورد مردم محلی بهترتیب بیشتری تأثیر را بر توسعه گردشگری روستایی دارند. با لحاظ کردن متغیر دینداری بهعنوان تعدیل گر؛ متغیر دینداری توانسته است رابطه نحوه برخورد مردم محلی با توسعه گردشگری و همچنین جاذبهها با توسعه گردشگری روستایی را تعدیل کند. همچنین تصویر مقصد نقش میانجی خود را بازی کرده است.