Evaluation Spatial inequality of development of the city in the province with an emphasis on sustainable development

Document Type : Research Paper

Abstract

Existence apparent instability of the region, the researchers have been using the statistics and information and adopt appropriate methods and techniques to analyze the spatial inequality and instability deals And illuminates the stability and sustainability of the ranking are differences in terms of enjoyment and ultimate causes. In this connection, the assessment of sustainable development is essential to ordered into the matter, and because of the special features and concept of sustainable development is very difficult. Considering that in a dynamic system such as the human population dynamics, stability means stable equilibrium over time. This concept is not something that can be easily measured, the stability of a constant quality is not a fixed point. It is important to assess what might be inclined to assess the balance over timeThe purpose of this study, comparative development Khuzestan province in two period of 1385 and 1390 is with an emphasis on sustainable development. In this study, we examined indicators for 1385 consists of 59 variables and 71 variables 6 index for 1390 in infrastructure, health, cultural, educational, and economic State Welfare The Statistical Yearbook 1385 and 1390 collected And the use of multi-criteria decision VIKOR, Khuzestan province is classified according to different levels of stability. The results of this paper show that the inequality in the stability in most areas of the city there. However, in 1390 to 1385 in some of the scales of inequality has diminished somewhat. Based on the results in the greatest improvement in the coefficient of expansion of cities, belonging to three city Hendijan (723/0) Masjed Soleiman (687/0) and 623/0 percent of the Andimesh And also the lowest improvement in three city of Abadan (257/0), Azadegan (252/0) and Iran to 245/0 percent, respectively.

Keywords

References

  1. بدری، سیدعلی. عبدالرضا رکن‌الدین افتخاری. 1382. ارزیابی پایداری: مفهوم و روش. فصلنامه تحقیقات جغرافیایی، شماره، 69 .
  2. پورمحمدی، محمدرضا. محمدجام کسری. 1389. ارزیابی ناپایداری در توسعه فضایی متروپل تبریز. مجله مطالعات و پژوهش‌های شهری و منطقه‌ای، سال اول، شماره چهارم.
  3. تودارو، مایکل. 1990. توسعه اقتصادی در جهان سوم. ترجمه غلامعلی فرجادی، تهران، نشر مؤسسه عالی پژوهش در برنامه ریزی و توسعه.
  4. رئیس دانا، فریبرز. ژاله شادی طلب و پرویز پیران. 1379. فقر در ایران (مجموعه مقالات). تهران: دانشگاه علوم بهزیستی و توان‌بخشی.
  5. زیاری، کرامت‌اله.1380. توسعه پایدار و مسئولیت برنامه‌ریزان شهری در قرن بیست و یکم. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران.
  6. زاهدی، شمس‌السادات. 1390. توسعه پایدار. تهران، انتشارات سمت.
  7. دهقانی­زاده، مجید. علیرضا رعیتی شوازی.1390. تعیین درجه توسعه یافتگی شهرستان­های استان یزد و مدل سازی تخصیص بیهینه اعتبارات داریی­های سرمایه­ای بر حسب شهرستان. مجری طرح شرکت مطالعاتی تیوای کویرارشد، ناظر سیدمجتبی حسینی‌پور اردکانی.
  8. سازمان مدیریت برنامه­ریزی استان خوزستان. 1390. سالنامه آماری استان خوزستان.
  9. سرور، رحیم، رشیدی. ابراهیم اصغر حصاری. 1390. سنجش میزان توسعه یافتگی ساختارهای اقتصادی-اجتماعی شهر­های استان آذربایجان شرقی. فصلنامه علمی-پژوهشی انجمن جغرافیایی ایران. دوره جدید، سال دهم، شماره 35.
  10. شکوری، علی. 1384. سیاست­های توسعه کشاورزی در ایران. تهران، سمت.
  11. صرافی، مظفر. 1387. مبانی برنامه­ریزی منطقه­ای، انتشارات سازمان برنامه و بودجه، تهران.
  12. صرافی، مظفر. 1379، مبانی برنامه­ریزی توسعه منطقه­ای، تهران، انتشارات سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی.

13. صدر، شادی. 1378. مفهوم توسعه پایدار در حقوق بین الملل محیط زیست، پایان­نامه کارشناسی ارشد علوم سیاسی.استاد راهنما: جمشید ممتاز، دانشگاه تهران، تهران.

14. عزیزی، علیرضا. 1381. تحلیل و ارزیابی توسعه پایدار شهری با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS)، مورد: شهر شاهرود. پایان­نامه کارشناسی‌ارشد جغرافیا و برنامه­­ریزی شهری.استاد راهنما حسین نگارش. دانشگاه سیستان و بلوچستان، سیستان و بلوچستان.

  1. عطایی، محمد. 1389. تصمیم گیری چند معیاره، شاهرود، دانشگاه صنعتی شاهرود. جاپ اول.
  2. قائدرحمتی، صفر. 1389. تحلیلی بر درجه توسعه یافتگی شهرستان‌های استان سیستان و بلوچستان. فصلنامه آمایش جغرافیایی، شماره نهم.
  3. قره­باغیان، مرتضی. 1375. اقتصاد رشد و توسعه، تهران، نشر نی.
  4. کلانتری، خلیل. 1386. برنامه‌ریزی و توسعه منطقه‌ای (تئوری‌ها و تکنیک‌ها). چاپ سوم، تهران، انتشارات خوشبین.
  5. گلکار، محمد. 1382. توسعه پایدار و محیط زیست در ایران. پایان­نامه کارشناسی ارشد رشته علوم سیاسی، استاد راهنما: احمد موثقی، دانشگاه تهران، تهران.
  6. مولدان، بدریج و بیلهارز. 1381. شاخص­های توسعه پایدار. ترجمه و تدوین نشاط حداد تهرانی و ناصر محرم نژاد، انتشارات سازمان حفاظت محیط زیست، تهران.
  7. مخدوم، مجید .1387. آمایش سرزمین، ابزار توسعه پایدار. مجموعه مقالات توسعه شهری پایدار، تهران، انتشارات دانشگاه تهران.
  8. مرکز آمار ایران. 1390. سرشماری نفوس و مسکن.

23. منفردیان سروستانی، محسن. 1386. رتبه‌بندی مناطق مختلف شهری شیراز از لحاظ درجه توسعه‌یافتگی. پایان‌نامه کارشناسی‌ارشد اقتصاد رشته توسعه و برنامه‌ریزی، استاد راهنما: صادق بختیاری، دانشگاه اصفهان، اصفهان.

24. نظم‌فر، حسین، بهزاد پادروندی.1392. بررسی و تحلیل سطح برخورداری شهرستان­های چهارمحال و بختیاری از شاخص­های توسعه با استفاده از مدل تاپسیس فازی. مجله پژوهش و برنامه ریزی شهری، سال چهارم، شماره چهاردم.

25. یاری‌حصار، ارسطو، سیدعلی بدری و مهدی پورطاهریو حسنعلی فرجی سبکبار. 1390. سنجش و ارزیابی پایداری حوزه روستایی کلان شهر تهران.پژوهش­های روستایی، سال دوم، شماره چهارم.

  1. Axinn, G.H. and Axinn, N.W. 1997. Collaboration in rural development, a practioner hand book, London.
  2. Avijit, G. 1998. Ecology and development in third world, second edition, London, routledge.
  3. Abrahamson, K.V. 1997. paradigms of sustainability, in S. sorlin, ed, the road towards sustainability, a historical perspective, a sustainable Baltic region , the Baltic university progamme ,uuppsalla university tribute decision making, Procedia - Social and Behavioral Sciences 110: 767–776.
  4. Abu Bakar, Abu Hassan, Soo Cheen, Khor. 2013. A Framework for Assessing the Sustainable Urban Development, Procedia - Social and Behavioral Sciences 85: 484–492.
  5. Chozen, P.M. 2002. Viewpoint Sustainable Urban Development and Crime Prevention Through Environmental Design for the British City, Towards an Effective Urban Environmentalism for the 21st Centuty.
  6. Cristina, Momete Daniela. 2014. Saferational approach to a valid sustainable development, Procedia Economics and Finance 8: 497-504.
  7. Clark, W.C. 1989. Managing planet earth, scientific American, 261: 47-54.
  8. Dobie, P. 2004. Models for national strategies: building capacity for sustainable development, development policy Journal and special issue: capacity for sustainable development.
  9. Doody, D.G. 2009. Evaluation of the q – method as a method of public participation in the selection of sustainable development indicators, ecological indicators, 9: 1129–1137.
  10. Escap. 1996. Showing the way: methodologies for successful rural poverty alleviation projects, Bangkok.
  11. Holden, Erling. Linnerud, Kristin. Banister, David. 2014. Sustainable development: Our Common Future revisite, Environmental  Change  26: 130–139.
  12. Lee, K.N. and Greed. 1993. Scale miamatch and learning, ecological application, 3: 560 – 564.
  13. Opricovic, Serafim. Tzeng, Gwo-Hshiung .2004. Compromise solution by MCDM methods: A comparative analysis of VIKOR and TOPSIS, European Journal of Operational Research 156: 445–455.
  14. Overton, J. 1999. Strategies for sustainable development: experiences form the pacific, zed book, London.
  15. Rasoolimanesh, S. Mostafa; Badarulzaman, Nurwati; Jaafar, Mastura. 2012. City Development Strategies (CDS) and Sustainable Urbanization in Developing World, Procedia - Social and Behavioral Sciences 36:  623–631.
  16. Sands, PH .1994. International Law in the Field of Sustainable Development, the British Yearbook of International Law, 303-381.
  17. Tanguy, G. 2010. Measuring the sustainability of cities: an analysis of the use of local indicators, ecological indicators, 10: 407–418.
  18. Uphoff. 1991. Fitting projects to people in cornea, m.m. (ed) putting people first: sociological variables in rural development, new York and oxford university press.
  19. UNDP. 1995 – 98. Human Development Report. Newyork, oxford, oxford University Press.
  20. Umana, A. 2002. Generating capacity for sustainable development: lessons and challenges,choices, June 2002. Environmentallysustainable development group leader, undp, (www.uadp.org).
  21. Winograd, M. 2010. Sustainable development for indicators for decision making: concepts, methods, definition and international centre for tropical Agriculture (ciat), cali, Colombia.

Geographical Planning of Space
Volume 6, Issue 22
April 2017
Pages 1-24

Files

Share

How to cite

Statistics